Paquita / Carmen

Carmen: een verhaal van obsessieve liefde 

Zeg ‘Carmen’ en veel mensen denken aan de femme fatale die, met een roos in het haar, op de cafétafels danst. Maar Ted Brandsen ziet haar eerder als een sterke, onafhankelijke vrouw. Hij creëerde zijn Carmen in 2000 voor West Australian Ballet, waar hij destijds artistiek directeur was. Het ballet, op Rodion Sjtsjedrins expressieve bewerking van Georges Bizets beroemde opera, werd bekroond met de Australian Dance Award. In zijn choreografie ziet Brandsen bewust af van alle clichés die Carmen omringen. Hij heeft het verhaal teruggebracht tot de kern: een intense, destructieve liefde tussen Carmen en Don José. In broeierige duetten en dynamische groepsscènes werkt het ballet onvermijdelijk toe naar een dramatische ontknoping. 

Paquita: klassieke virtuositeit met een moderne schwung

Marius Petipa’s Paquita is in zijn oorspronkelijke versie uit 1846 een nogal langdradig liefdesverhaal over een Spaans zigeunermeisje en een jonge officier. Maar aan het fonkelende, pure dansdeel dat de choreograaf in 1881 toevoegde, waagt ook de huidige generatie dansers zich maar al te graag. Deze virtuoze Grand Pas Classique vraagt namelijk om een loepzuivere techniek. Adjunct-artistiek directeur Rachel Beaujean liet er in 2012 een fris licht op schijnen. “Je moet een ballet als dit de schwung geven die past bij deze tijd,” zegt Beaujean. Naast de elegantie en grandeur van Paquita, dat zich aan het Spaanse hof afspeelt, zijn daarom ook expressie, humor en acteertalent van groot belang.