REPRISE
Speeldata
Deze productie was te zien in april 2019
Locatie
Nationale Opera & Ballet, Grote Zaal
Duur
2:50, 1 pauze
Tickets
nvt
Doorvoeld en expressief
Robert Wilsons wonderschone enscenering van Puccini’s hartverscheurende Madama Butterfly accentueert met zijn strakke stilering de tragiek van het verhaal. De in 2002 met veel enthousiasme ontvangen enscenering keert voor een tweede keer terug.
Doorvoeld en expressief
Novelle, toneelstuk en opera
De opera is naar het toneelstuk Madame Butterfly van David Belasco. Dat is op zijn beurt gebaseerd op een novelle van John Luther Long over het zestienjarige Japanse meisje Cio-Cio-San (Butterfly).
Het verhaal van Madama Butterfly
Cio-Cio-San trouwt met de Amerikaanse marineofficier Captain Pinkerton, krijgt met hem een kind maar wordt dan in de steek gelaten. Het drama in dit waargebeurde verhaal is compleet wanneer Pinkerton drie jaar later, vergezeld door zijn echtgenote, terugkeert naar Japan om zijn kind op te halen. Butterfly zag haar verbintenis met de Amerikaanse officier Pinkerton als een echt huwelijk, voor hem was het slechts een exotisch avontuurtje. Cio-Cio-San pleegt zelfmoord: “Met ere sterven wie niet met ere kan blijven leven”, zo formuleert Cio-Cio-San, alias Madama Butterfly, de kern van het harakiri-principe.
Oost en West
De compositie van Puccini vertoont boeiende tegenstellingen tussen Oost en West: er komen leidmotieven in de stijl van Wagner in voor, maar ook authentieke Japanse melodieën, waarnaar de componist uitgebreid onderzoek had gedaan. Puccini zelf vond Madama Butterfly zijn meest doorvoelde en expressieve opera.
Wilsons abstracte beeldtaal
Robert Wilson (regie, decor en licht) houdt zijn beeldtaal abstract en vermijdt sentimentaliteit, ook in Madama Butterfly. Bij hem geen quasi-oosterse kitsch met dribbelende Japanse vrouwtjes. Een écht oosters element is zijn manier van omgaan met de tijdbeleving. Minutieus gechoreografeerde, langzame bewegingen doen denken aan het Japanse Nôh-theater. Decors en kostuums zijn prachtig in hun soberheid. Minstens zo belangrijk is het licht, waarmee Wilson als het ware schildert en boetseert.
Un bel di vidremo, de kampioensaria, zingt ze [Elena Stikhina] allerprachtigst en dat niveau houdt ze de hele verdere avond vast.
Het hoogtepunt was zonder twijfel het lange, nachtblauwe tussenspel aan het eind van akte twee, culminerend in het beroemde onzichtbare en woordloze zoemkoor. Wilson laat Butterfly hier met haar bediende en haar kind tien minuten lang in onbeweeglijke stilte wachten op de ochtend, op de dood. Magie.
