Michiel Borstlap

Michiel Borstlap is pianist, componist en boegbeeld van een nieuwe jazzgeneratie. De generatie die minder in hokjes en vakjes denkt, zoals ook Erik Vloeimans en Benjamin Herman. Sinds zijn cum laude afstuderen in 1992 heeft hij flinke stappen gezet. Als eerste Nederlander won hij een prestigieuze Amerikaanse jazzprijs, de Thelonious Monk Award. Hij componeerde de eerste Arabische opera, maakte muziek met Ludovico Einaudi en Gino Vannelli en kreeg een Gouden Kalf voor de filmmuziek van Tiramisu.

Gezegend met een virtuoze speeltechniek blijft Michiel Borstlap (Den Haag, 1966) de pianist die zoekt naar een balans tussen, zoals hij het zelf noemt, ‘hoofd, hart en onderbuik’. Hij gaat terug naar de oorsprong van muziek die ontstaat uit akkoorden, melodie en ritme. Sinds zijn besluit in 2010, om meer solo te spelen en op te nemen, krijgt het hart meer kansen om op de voorgrond te treden. ,,Er is geen ruimte voor compromissen. Je vaart op je gevoel om zowel jezelf als het publiek in een bepaalde stemming te brengen’’.

In de solo-albums, die sinds die keuze bijna jaarlijks verschijnen, is te horen hoe de muziek zich ontdoet van ballast, hoe de stilte een plek tussen de noten vindt. Het ‘less is more’ sluipt zijn muziek in. Michiel Borstlap kan het naar zijn eigen hand zetten, ook al horen we invloeden van Chopin, Schubert, Satie of Philip Glass. In zekere zin loopt hij met zijn benadering nog voor de troepen met sterren als Nils Frahm of Ludovico Einaudi uit. Zijn vorig jaar verschenen (digitale) album Blue Seasons: Winter is daar een toonbeeld van. Op zijn oude antieke lespiano (een Georg Schwegten uit 1915) hoor je iemand die samensmelt met de klanken en het instrument. Avantgarde wellicht, maar net zo goed kunst uit vervlogen tijden.