Jingjing Mao

Positieve schok 

In 2010 treedt haar school op uitnodiging van de Académie Princesse Grace op tijdens een dansgala in Monaco. Jingjing – die dan zestien jaar is en nog nooit in Europa is geweest – ontmoet er Ted Brandsen, artistiek directeur van Het Nationale Ballet, en na de galavoorstelling hoort ze dat ze welkom is bij zijn gezelschap. “Via internet kende ik de groep al en iedereen kent natuurlijk Hans van Manen”, en dus besluit ze haar oorspronkelijke droom om bij het Chinese Nationale Ballet te dansen tijdelijk in te ruilen voor een Europees avontuur. Net als op haar negende brengt dat opnieuw een flinke schok teweeg, maar dit keer was het, zegt ze lachend, ‘een positieve schok’. “Ik sprak weliswaar geen woord Engels en de Nederlandse cultuur is heel anders dan de Chinese. Maar mensen hier zijn veel opener en veel kalmer, er is veel minder stress. Ik dacht dat ik hier voor een jaar naartoe zou gaan, om mijn dansskills te verbeteren, want ik had eerlijk gezegd nooit verwacht dat ik het zo geweldig naar mijn zin zou hebben in Amsterdam en bij het gezelschap.” 

Openbaring 

Het zijn de kwaliteit van haar collega-dansers en de veelzijdigheid van het Nationale Ballet-repertoire die haar met name aanspreken. “Ik wilde klassiekers dansen, maar ook Hans van Manen-balletten.” Dat daar creaties van choreografen als David Dawson, Wayne McGregor en William Forsythe bijgekomen zijn, ervaart ze als een enorme verrijking. “Vooral Wayne McGregors Chroma was een openbaring. Ik dacht lange tijd dat ik alleen in staat was om werken te dansen die de klassieke ballettechniek als basis hebben, maar Wayne heeft mij laten zien dat er, wat het gebruik van de adem en de spieren betreft, ook totaal andere mogelijkheden zijn. Chroma heeft mijn blik enorm verruimd en mij bewust gemaakt van de vele mogelijkheden van mijn lichaam.” 

Van de grote klassieke balletten is Het Zwanenmeer verreweg favoriet. “Dat wilde ik als kind al dansen. Het is sowieso natuurlijk een prachtig ballet, maar het is vooral geweldig om als solist twee totaal andere karakters neer te kunnen zetten: de zwarte zwaan Odile – sterk, verleidelijk en technisch perfect – en de zachtmoedige, kwetsbare witte zwaan Odette. Daardoor kan ik er zóveel in kwijt, er zóveel verschillende kanten van mijn persoonlijkheid in leggen.” Wel is ze, zegt ze, meer een lyrische dan een technische danser. “Het gaat er voor mij in de eerste plaats om dat ik mijn emoties in dans kan uiten. Ik ben op dat punt nog niet waar ik wil zijn, maar ik werk eraan.” 

‘I just love to dance!’ 

Jingjings (nieuwe) levensmotto is dat je verantwoordelijk bent voor je eigen geluk. “Niet alles in je leven verloopt even ‘smooth’ of gaat zoals je wilt, maar je moet tevreden zijn met wat je hebt. Ik werk daaraan en dat helpt echt. Het draait allemaal om de juiste mindset. Als je almaar méér wilt of almaar hogerop wilt komen, word je nooit gelukkig.” Een onmisbaar onderdeel in het kunnen ervaren van geluk is voor haar in elk geval, net als toen ze drie was, de mogelijkheid om te dansen. “Ik kan mij geen leven zonder voorstellen, ‘I just love to dance!’ Als mijn carrière als balletdanser eindigt, ga ik me op hiphop storten of jazzdanslessen nemen. Ik vind echt elk type dans zó cool.”