Jacopo Tissi

Hoofdroldebuut aan de zijde van Svetlana Zakharova 

Na zijn afstuderen auditeert Jacopo bij diverse Europese gezelschappen en overal wordt hij aangenomen. Mede vanwege de reputatie en faam van artistiek directeur Manuel Legris (voormalig étoile van het Ballet de l’Opéra national de Paris) kiest hij voor het Wiener Staatsballett, waar hij al in zijn eerste seizoen wordt gecast voor een solorol in Boris Eifmans Red Giselle. Toch besluit hij na een jaar terug te keren naar Milaan, waar hij als corps de ballet-danser begint in het destijds door Makhar Vaziev geleide Balletto del Teatro alla Scala. “Intuïtief voelde ik dat ik die kans moest pakken, en het bleek zó de juiste keuze.” Kort daarna al danst hij, op negentienjarige leeftijd, zijn eerste hoofdrol, als partner van de Russische sterballerina Svetlana Zakharova in Alexei Ratmansky’s Sleeping Beauty. “Omdat Svetlana tijdelijk zonder partner zat, mocht ik bij enkele repetities invallen, en door het vertrouwen dat zij mij gaf, stonden we al snel samen op het podium.” Het levert Jacopo ook andere hoofdrollen op, in onder meer Kenneth MacMillans Manon en Mauro Bigonzetti’s Cinderella.

Bolsjoj Ballet 

In 2017 volgt hij artistiek directeur Makhar Vaziev naar het Bolsjoj Ballet, waar Jacopo als eerste Italiaanse danser wordt aangenomen, en onder de vleugels komt van de beroemde oud-danser, balletmeester en coach Alexander Vetrov. Jacopo: “Ik ben Vetrov ongelooflijk dankbaar. We hebben samen intensief gewerkt aan de verdere perfectie van mijn techniek, aan de grote, typische Bolsjoj-sprongen, aan het bezit nemen van het hele podium, en door dat alles ben ik enorm gegroeid.” Al in zijn eerste seizoen bij het Bolsjoj wordt Jacopo benoemd tot first soloist en in de jaren daarna danst hij niet alleen hoofdrollen in vrijwel alle grote klassiekers, maar ook in, bijvoorbeeld, Jiří Kyliáns Forgotten Land en Yoeri Possokhovs spraakmakende Nureyev.

Razendsnel veranderende wereld 

Na “een magische voorstelling” van De Notenkraker wordt Jacopo op Oudjaarsavond 2021, in bijzijn van zijn ouders, bevorderd tot principal (eerste solist) van het Bolsjoj Ballet. Nog geen twee maanden later valt Rusland Oekraïne binnen. “In eerste instantie heb je geen idee wat te doen. Vliegvelden sloten, banken gingen dicht; ik had het gevoel dat de grenzen van de wereld – en daarmee die van mijn wereld – opeens razendsnel veranderden.”

Na zes jaar verlaat Jacopo Moskou met pijn in het hart, en omdat hij in deze roerige tijden dichter bij zijn familie wil zijn, keert hij terug naar Italië, om zich daar te beraden over zijn verdere toekomst.

Graaf Albrecht

Bij een van de vele gastoptredens die hij in de maanden daarna in en buiten Italië heeft, danst hij met Olga Smirnova, met wie hij in Moskou ook al optrad en die in maart 2022 de overstap naar Het Nationale Ballet heeft gemaakt. Wanneer Jacopo naar Amsterdam komt om met haar te repeteren, is hij aangenaam verrast door de goede sfeer en faciliteiten bij het gezelschap. “Ik volgde de groep al veel langer, en mede door die fijne eerste kennismaking, het brede repertoire én de aanwezigheid van een icoon als Hans van Manen, besloot ik om per oktober 2023 mijn artistieke pad in Amsterdam te vervolgen.” Een paar weken later al vertolkt hij er de rol van graaf Albrecht, met Smirnova als Giselle aan zijn zijde. “Doordat de voorstelling ook op film werd uitgebracht, was dat meteen een big spotlight-moment.” Kort daarop slaat de pech toe: bij een repetitie breekt hij zijn voet. Maar nog geen half jaar later staat hij opnieuw op het toneel, in Alexei Ratmansky’s Firebird. Lachend: “De medische staf noemde het een wonder.”

Een totaal andere bubbel

Inmiddels heeft Jacopo bij Het Nationale Ballet al flink wat rollen op zijn naam staan, met als hoogtepunten – naast de klassieke producties – vooral de choreografieën die hem op nieuwe manieren uitdagen. “Toen ik het Bolsjoj verliet, was dat, mijzelf op andere manieren kunnen ontwikkelen, mijn grootste wens, en die kans heb ik nu.” Zo was het, zegt hij, een openbaring om met Van Manen te werken. “Als je een rol leert, zoals in zijn Four Schumann Pieces, dan leer je het fundament, maar werkend met de meester zelf krijgt het werk zijn specifieke kleur en karakter. En wat wás het gaaf om mee te maken hoe zijn werk tijdens het New Yorkse Fall for Dance Festival werd ontvangen: balletliefhebbers daar waren echt betoverd!”

Ook het duet uit Postscript van Sol León en Paul Lightfoot, dat Jacopo tijdens het Nationale Ballet-gala in 2024 met Smirnova danste, is hem uiterst dierbaar. “Opeens bevind je je in een totaal andere bubbel; het is een extreem moeilijk, maar zó fascinerend werk.” Dat laatste geldt, zegt hij, ook voor Rudi van Dantzigs Monument voor een gestorven jongen, waarin hij in september 2025 ‘de jongen’ op indrukwekkende wijze portretteerde. “Hoewel het ballet dateert uit 1965, vertelt het in feite een heel actueel verhaal over hoe je jezelf als jong iemand ontdekt, zonder enige beperking, ondanks alle meningen en invloeden van buitenaf.”

Tekst: Astrid van Leeuwen