Tatjana Gürbaca: 'We falen in ons Goddelijk streven'
Bij iedere opera die ze regisseert, vraagt Tatjana Gürbaca zich af: waarom doe ik dit? En waarom doe ik dit nú?
‘Ik vind het belangrijk dat operabezoekers het gevoel krijgen dat ze naar een hedendaagse voorstelling kijken. In het geval van Mefistofele, de opera van Arrigo Boito naar Goethes Faust, zie ik de connectie met het heden heel duidelijk. Deze geestige opera stelt filosofische vragen over hoe we zouden moeten leven, over onze verlangens, hoe we misschien niet bij machte zijn om te waarderen wat we hebben. Dat zijn onderwerpen die actueler zijn dan ooit. We leven in nogal apocalyptische tijden, waarin het lijkt alsof de mensheid de planeet aan het vernietigen is. Er zijn zoveel verbanden te leggen met wat er in de opera gebeurt. Laatst las ik dat ze in Japan dieren proberen te kweken met menselijke organen. Net zoiets probeert Faust te doen in de laatste akte van Mefistofele! De opera laat zien dat mensen altijd goddelijk willen zijn, maar daarin - net zoals Faust - jammerlijk falen.
We dragen zowel het goede als het kwade in ons, laat Boito duidelijk in deze opera zien. Dat is zo waar: we zijn goed noch slecht. We moeten alleen kiezen welk levenspad het onze is. Misschien is dat nu wel moeilijker dan ooit. Ik ben bezorgd over de toestand van de wereld, maar er is altijd hoop. Ik geloof sterk in de uitspraak van Jean-Paul Sartre: ‘Vrijheid is verantwoordelijk zijn.’ Die verantwoordelijkheid neem ik serieus. Ik regisseer Mefistofele omdat ik met dit tijdloze verhaal iets wil zeggen over ons: onze dromen, onze angsten, onze gedachten in de wereld waarin we nu leven.’
Foto: Herwig Prammer