owens

Interview Eric Owens (Porgy) en Adina Aaron (Bess): ‘Inleving moet bovenaan staan’

9 januari 2019

Tekst: Agnita Menon

Toen George Gershwin in 1935 zijn Porgy and Bess componeerde, schreef hij voor dat de opera altijd door zwarte zangers moest worden uitgevoerd. Hij liet dat zelfs testamentair vastleggen. Twee Afro- Amerikaanse zangers, die nu de titelrollen zingen bij DNO, laten hun gedachten gaan over deze kleurvoorschriften en andere eisen die de opera aan hen stelt.

“Kijk, deze… deze gaat op al mijn tournees mee, wáár ik ook moet zingen…” Ze tilt met één arm een glimmend, mintgroen vouwfietsje omhoog voor het telefoonscherm, “Een echte Brompton. Ik kan niet zonder.” In een blauwwit gestreept topje en met een big smile zit de Amerikaanse sopraan Adina Aaron in haar appartement in Miami.

Waarom ze dat vouwfietsje altijd meeneemt, gewoon in het vliegtuig: “Het is duurzaam, gezond, goedkoop, snel en leuk om te fietsen door een stad waar ik zes weken doorbreng voor een operaproductie. En Amsterdam is de hoofdstad van alle fietsen! Dat ontdekte ik in juni toen ik in Groningen moest invallen bij een Verdi-Requiem. Ik kom dus op de fiets naar het theater.”

Bas-bariton Eric Owens zong eerder in Nederland met het Radio Filharmonisch Orkest en Jaap van Zweden, en in Doctor Atomic van John Adams bij De Nationale Opera. De twee Amerikaanse zangers zijn in januari in Amsterdam om samen Porgy and Bess te zingen.

Authenticiteit

Gevraagd om de opera in enkele zinnen te vatten, zegt Eric Owens, vanuit Amerika aan de telefoon: “Porgy and Bess is het verhaal van individuen binnen een gemeenschap, hoe zij leven, liefhebben, worstelen.” Adina Aaron noemt het “de liefdesgeschiedenis van een tragische vrouw, die voortdurend verkeerde keuzes maakt. Door de komst van Porgy, iemand die om haar geeft, probeert zij haar leven ten goede te keren, maar ze verliest toch die strijd.”

Adina en Eric hebben de opera eerder samen gezongen bij de Chicago Lyric Opera. En: zij zijn beiden Afro-Americans, zoals Gershwin het wilde. Want alleen getinte zangers mogen deze opera zingen. Waarom legde de componist dit in zijn testament vast? Eric Owens: “In die tijd waren zogenaamde ‘minstrel shows’ heel gebruikelijk. Daarin speelden witte mensen in blackface – met zwart geverfde gezichten – stereotiepe karikaturen van Afro-Americans, om de zwarte cultuur belachelijk te maken. Iets wat Gershwin tegen de borst stuitte. Hij wilde dat soort entertainment niet in zijn opera.”

‘Gershwin wilde geloofwaardig zijn, geen concessies doen aan de authenticiteit. Daarom een all black cast’

Volgens Adina Aaron streefde George Gershwin de klank van jazz, blues en spirituals na. “Hij wilde dat de muziek van de zwarte cultuur authentiek zou klinken. In de jaren dertig had je geen mengeling tussen de rassen; witte mensen zongen niet in het idioom van zwarte mensen, ze kenden die stijl helemaal niet. Gershwin wilde geloofwaardig zijn, geen concessies doen aan de authenticiteit. Daarom een all black cast.”

Antiracistische elementen

Adina Aaron en Eric Owens betwijfelen of de componist hiermee een statement tegen racisme maakte. “Het is eerder een spiegel van die tijd". Owens aarzelt: “Hoewel, er zitten verholen antiracistische elementen in de opera. Bijvoorbeeld op het moment dat witte politieofficieren een inval doen in de zwarte gemeenschap. Dan wordt er niet gezongen, alleen gesproken.”

Een krachtig statement tegen racisme werd wél gemaakt toen Porgy and Bess voor het eerst in Washington DC zou worden uitgevoerd. De zwarte cast verklaarde de opera niet te willen uitvoeren als het zwarte publiek gescheiden van het witte publiek in het theater moest zitten. Zo zat er voor het allereerst in de geschiedenis, door de opera Porgy and Bess, een gemengd publiek in een Amerikaans theater. Een opzienbarend moment in de kunst”, vindt Owens.

Als operazangers ervaren zij zelf niet vaak racisme in hun werk. Eric Owens: “Ik ben nooit geweigerd voor een opera vanwege mijn huidskleur. Tenminste niet dat ik weet. Het kan voorgekomen zijn dat ik daarom een rol niet kreeg. Maar dan heb ik het niet gehoord.”

00000012_2_hd_0.

Verbeelding

Adina Aaron heeft wel eens een racistische opmerking naar haar hoofd geslingerd gekregen. “Ik zong de rol van La Contessa in Mozarts Nozze in New York. Toen zei een man tegen me: ‘Ik kan me echt geen zwarte Contessa voorstellen.’ Hij realiseerde zich niet dat hij onbewust iets racistisch zei, maar sloot daarmee iedere Mozart-rol voor mij uit. Ik kon me ervan distantiëren. Ik zei alleen maar tegen hem: alles in opera is verbeelding."

‘alles in opera is verbeelding’

"Niet alleen huidskleur, ook postuur, karakter, leeftijd hoef je niet letterlijk te nemen. Veel grote operarollen gaan over meisjes van nog geen 18 jaar: Salome, Gilda, Susanna, Mimì. Je kunt onmogelijk verwachten dat die rollen door echte tieners gezongen worden. Het gaat erom dat je je ook als zangeres van 30 kunt verplaatsen in een veel jonger personage en overtuigend bent. En al was het destijds de uitdrukkelijke wens van Gershwin om zijn opera uitsluitend door zwarte zangers te laten uitvoeren, ik vind, vertaald naar deze tijd, juist dat inleving in een rol bovenaan moet staan. Wat voor leeftijd of kleur ik ook heb.” 

Hard werken

Valt dat Adina makkelijk met de rol van Bess? “Helemaal niet. Bess staat mijlenver van mijn eigen persoonlijkheid. Ze is een hopeloze vrouw. Ze kiest de verkeerde mannen, is een drugsverslaafde, mentaal en lichamelijk misbruikt. De keuzes waartoe Bess gedwongen wordt, zijn voor mij volslagen onbekend. Ik heb nooit drugs gebruikt, ik ken de nood daaraan niet. Heb altijd fijne, mooie mensen om me heen gehad, nooit aan de zelfkant van de maatschappij geleefd. Eigenlijk is Bess het omgekeerde van mij. Het is hard werken om de menselijkheid in Bess te vinden. Hoe meer ik haar tekst en haar verhaal lees, hoe meer ze onder mijn huid kruipt. Ik moet haar kneden en vormen tot iemand die ik kan zijn.”

In een rol wonen

Eric Owens: “Bij mij zit een personage pas onder mijn huid als ik spierpijn heb van de fysieke eisen die een regisseur stelt.” Maar voor hem is Porgy ook niet meteen een tweede ik. “Allereerst ben ik gelukkig nooit gehandicapt geweest. Ik ben ook geen man zoals Porgy. Maar dat geeft niet en hoeft niet. Ik heb genoeg rollen gespeeld waar ik niets mee had. Het is de kunst om een karakter neer te zetten zonder erover te oordelen. Ik moet in een rol wonen en daarin geloven om geloofwaardig over te komen. Eerst moet ik verdwijnen, en dan komt Porgy tevoorschijn.”

Adina Aaron gaat ook nog een andere uitdaging aan om de Bess te worden die ze wil zijn: “Geen enkele operarol is zo lijfelijk als Bess. Het is voor mij belangrijk om in vorm en sterk te zijn voor de vechtscène. Ik sport dus veel om vóór januari af te vallen. En ik ga nu nog een stuk fietsen!”

 

Dit artikel werd eerder gepubliceerd in Odeon 112.

Foto Eric Owens: Dario Acosta.