‘Dit libretto was mijn persoonlijke brief aan de wereld’

Tazewell: "Toen Jeanine mij koos als haar librettist voor een project dat moest gaan over ras in Amerika, wist ik dat ik het moest hebben over het constante, eindeloze en ongerechtvaardigde doden van ongewapende zwarte Amerikanen, in het bijzonder door witte politieagenten. Er leeft geen zwarte man in Amerika die níet op een triviale of ingrijpende manier een agent tegen het lijf is gelopen of ermee in conflict is gekomen."

Jeanine: "Na lange gesprekken over de ervaringen van Tazewell, besloten we een opera te maken over een zwart gezin uit Harlem. Ik wist dat Tazewell iets kon creëren dat genuanceerd en tegelijkertijd complex zou zijn, en dus besloten we dat de vader een politieagent moest zijn, een ‘black man in blue’, zoals Tazewell dat zo treffend noemt. De complexiteit van de identiteit van een zwarte man in het blauw, die dag in dag uit zijn leven op het spel zet, en aan het eind van de dag thuiskomt bij zijn gezin waar hij niet per se als held wordt gezien – zeker niet wanneer je zoon een activistische jonge man is – daar wilden we het over hebben."

Tazewell: "Blue moest een intiem verhaal zijn. Het portret van een zwart gezin in Harlem, dat door een groot onrecht wordt verscheurd. Een verhaal over hoe systemisch racisme als vergif doorsijpelt in het alledaagse Amerikaanse leven en hoe de pijn die achter krantenkoppen schuilgaat, niet verdwijnt op het moment dat het overspoeld wordt door ander nieuws. We hebben het verhaal van Blue nodig binnen de opera. Het is belangrijk dat we naar een operahuis gaan om naar verhalen te komen kijken die misschien niet precies hetzelfde zijn als de onze. We kunnen ons afvragen wat daarin op ons eigen leven lijkt en – als het in niets op ons eigen leven lijkt – wat we ervan kunnen leren."

Jeanine: "We willen het publiek confronteren met hun eigen verwachtingen en daar tegenin bewegen. De opera begint met een zwarte man die in stilte met het publiek is – heel simpel. Het is voor mij belangrijk dat de toeschouwer geconfronteerd wordt met diens eigen verwachtingen, zonder daarin begeleid te worden. Ook in de muziek: wanneer je een groot koor van zwarte mensen in een kerk ziet, verwacht je Gospel. Maar dat was niet Tazewells ervaring. Daarom schreef ik juist hymne-achtige koorpassages, koralen die niet contrapuntueel zijn, maar meer gaan om de gezamenlijke, harmonieuze beweging. We wilden de kerk niet als bakstenen gebouw tonen, maar als een gemeenschap vol liefde die – op het moment dat deze gezamenlijk zingt – een omhelzing vormt en het gevoel geeft je er doorheen te slepen."

Tazewell: "Hoewel Blue zware thema’s behandelt, straalt het ook hoop uit. De heerlijk vrolijke scène van de aanstaande moeder en haar vriendinnen; de barscène met de kersverse vader en zijn luidruchtige vrienden bij de politie; de vader en zijn rebelse tiener, die als dinosaurussen vechten om emotioneel territorium, eindigend in een meelevende familiale omhelzing van vader en zoon; de gemeenschap van kerk en vrienden die de rouwende ouders dragen en steunen bij het afscheid van hun zoon. Terwijl de hoop op een toekomst voor de zoon de bodem wordt ingeslagen, wordt er gebeden voor een dag waarop alles anders zal zijn."
 

Jeanine Tesori

De Amerikaanse componist Jeanine Tesori is actief op het vlak van opera, musical en theatermuziek. Ze heeft vijf succesvolle Broadwaymusicals op haar naam staan, waaronder de Tony Award-winnende internationale hit Fun Home.

Tazewell Thompson

Regisseur Tazewell Thompson is een Amerikaanse operaregisseur en toneelschrijver. Voor zijn productie van Porgy and Bess won hij in 2006 een NAACP (National Association for the Advancement of Colored People) Theatre Award.