DLF_2093_0

Achter de schermen: de rekwisieten voor Il barbiere di Siviglia

15 oktober 2018

Voor eerste rekwisiteur Niko Groot is het een spannende tijd. Hij is verantwoordelijk voor alle rekwisieten van Il barbiere di Siviglia. Vormgever Julian Crouch, gevierd vanwege zijn ontwerpen voor The Metropolitan Opera en Broadway en hier bekend vanwege de betoverende vormgeving van Cinderella van Het Nationale Ballet, heeft prachtige ontwerpen gemaakt voor Il barbiere di Siviglia. Hij woont en werkt in New York en komt pas de laatste week voor de première naar ons theater. Veel vrijheid dus voor Niko en zijn team.

Matroesjka-schapen

Op de afdeling rekwisieten is Jolanda Borjeson bezig met het maken van de levensgrote schaapjes, die in de originele opera overigens geen rol spelen maar die Crouch laat meedartelen in een parade in het eerste deel van de opera. Aanvankelijk waren er een paar grote schapen bedacht maar toen Crouch zag dat Jolanda verschillende ‘maten’ had gemaakt, vond hij dat zo ontzettend leuk dat hij een hele serie wilde, van klein naar groot, als Russische matroesjka’s.

Het zijn er nu tien, het begint bij een ieniemienie-schaap ter grootte van een royaal uitgevallen poes tot ongeveer de grootte van een gewoon volwassen schaap. Ze zitten aan elkaar vast met een soort aanhangwagentjes, die door een van de personages worden voortgetrokken. “Dat is nog wel spannend”, vertelt Jolanda, “we moeten nog kijken hoe we dat soepel kunnen laten voortbewegen op toneel.” Andries Swart van de ‘special effects’ heeft meegeholpen om een as in de houten wieltjes te monteren, vastgezet met een dwarsbalkje; Peter Visser heeft de frames gemaakt en Rob van den Berg heeft de wieltjes van beukenhout  gemaakt.

Op tafel liggen anatomische tekeningen van een schaap en kleurenfoto’s van schapen in de wei. Jolanda is begonnen met het maken van een frame, eerst de kop en daarna het lichaam.  De pootjes zijn gemaakt van schuimrubber en vervolgens afgewerkt met latex. De (echte) schapenwol is gewassen en daarna met hot glue bevestigd. Jolanda: “Gister had ik pootjesdag en morgen nog een paar staartjes, dan zijn ze klaar.”

Paardenkont

In de ruimte ernaast staat een groot paard (gemaakt door Robert-Jan Ruijl), waarvan de staart opzij kan zwiepen. Intussen is Hanna Tynkkynen bezig met een ander paard, of beter gezegd een paardenkont, die alleen zichtbaar is door een raam en vanuit dat raam op straat gaat poepen.

Om aan te geven hoe gedetailleerd er gewerkt wordt, laat Niko de aars van het paard zien, gemaakt van rubber en zeer natuurgetrouw gefabriceerd door Ruud Sloos. Deze kan geopend, maar ook gesloten worden. De rekwisiteur in de voorstelling kan de uiteraard ook speciaal voor de gelegenheid gefabriceerde drollen zo door het kontgat naar buiten laten schieten. Er moet nog even een oplossing gezocht worden voor de vensterbank waar ze overheen moeten.

Klavecimbel

Nico heeft zelf een ‘achttiende-eeuwse’ kast en een klavecimbel uit die tijd bedacht. Voor het precieze ontwerpen heeft hij zich laten inspireren door voorbeelden uit die periode. Toen Julian Crouch een tijd geleden langs kwam om te kijken, stond het klavecimbel een tikje scheef. Dat vond Crouch een heel mooi effect, vandaar dat er nu van alles scheef staat in de kamer.

Als het huis in de tweede akte (na de revolutie) geplunderd wordt, donderen alle meubels naar beneden. Niko: “Dat moet allemaal in één keer weggedragen kunnen worden. Daarom staan alle spullen op een aantal rolwagens die we snel kunnen afvoeren.”

Alchemist Bartolo

In deze enscenering is Bartolo geen dokter maar een soort alchemist, met een apotheek aan huis, vol potten en flessen met brouwsels voor lichaam en ziel.

De jas van Figaro

Figaro is uitgedost als een soort marskramer, met een jas vol gereedschappen. Als het echte gereedschappen zou zijn, was de jas niet meer te tillen, laat staan erin te zingen.

Dus heeft Niko namaakgereedschap gemaakt, door een afgietsel te maken van klei van echte nijptangen en hamers. Daar is een mal van gemaakt die wordt volgegoten met hot glue en die is vervolgens natuurgetrouw beschilderd. Ziet er levensecht uit, maar weegt niks.