Other Dances

Jerome Robbins creëerde Other Dances in 1976 voor wereldsterren Natalia Makarova en Mikhail Baryshnikov. Het exquise Chopin-duet was bedoeld als een gelegenheidswerk, maar had zó’n succes dat zowel American Ballet Theatre als New York City Ballet het nog datzelfde jaar op het repertoire nam. Dat Het Nationale Ballet juist nu volgt, is, aldus artistiek directeur Ted Brandsen, geen toeval: “Ons gezelschap beschikt momenteel over diverse solistenkoppels voor wie dit bijzondere werk niet alleen een prachtig cadeau is, maar die er – door hun talent en vakmanschap – voor het publiek ook echt een cadeau van kunnen maken.”

Moordend tempo

Topchoreograaf Alexei Ratmansky maakt voor dit programma zijn eerste creatie in zijn nieuwe functie als Associate Artist van ons gezelschap. Voor dit premièrewerk laat hij zich inspireren door drie delen van Mauricio Kagels beroemde Rrrrrrr …-reeks, live op het toneel uitgevoerd door accordeonist Vincent van Amsterdam (recent onderscheiden met de Nederlandse Muziekprijs). Ratmansky’s nieuwe ballet heeft een opmerkelijke link met Hans van Manens meesterlijke en verrukkelijke Solo op Bachs Vioolpartita, dat eveneens in dit programma te zien is. Beide werken worden door drie dansers uitgevoerd omdat, aldus de choreografen, de door hen gebruikte muziek ‘té veel en qua tempo té moordend’ is om door één persoon te worden verbeeld.

Grenzend aan het onmogelijke

Naast deze drie kleiner bezette werken, bevat Other Dances twee grote ensemblewerken. Het programma opent met Ted Brandsens lovend ontvangen The Chairman Dances (2023), op de gelijknamige, opzwepende muziek van John Adams. Net als de componist knipoogt Brandsen in zijn creatie naar de ballroomdans: gehuld in transparante, genderneutrale witte jurken vertolken de dansers een zwierende ensemble choreografie, waaruit zich regelmatig individuen losmaken. David Dawsons The Four Seasons, dat bij de Nederlandse première in 2021 met staande ovaties werd onthaald, vormt de hemelbestormende finale van Other Dances. Op Max Richters sferische herinterpretatie van Vivaldi’s De vier jaargetijden onderzoekt Dawson de cycli van het leven in een choreografie die alle elementen van zijn unieke kunstenaarschap samenbalt: lyriek, emotie, een streven naar het extatische, in combinatie met een bewegingstaal die grenst aan het fysiek onmogelijke.