Verhaal les contes D'Hoffmann

Eerste akte

De kunstenaar Hoffmann is bezeten van de zangeres Stella, naar wie hij echter uitsluitend op afstand verlangt. De naamloze Muze, die in vreugde en verdriet aan zijn zijde is, merkt hij daarentegen nauwelijks op als zelfstandig individu. Stella's antwoord op Hoffmanns avances blijft uit, want Lindorf, ook een aanbidder van Stella, heeft haar brief aan Hoffmann onderschept. Hoffmanns vertwijfeling geneest hem niet van zijn obsessie. In plaats daarvan begint hij haar op te hemelen tegenover een groep studenten en zijn Muze, waarbij hij aan het vertellen slaat. Opnieuw beleeft hij zijn relaties met drie vrouwen in het bijzonder − en met de
vrouw in het algemeen.

Tweede akte - Olympia

De wetenschapper Spalanzani heeft een mooi, maar blind schepsel gecreëerd: zijn dochter Olympia. Bij de schimmige handelaar Coppélius koopt hij ogen voor haar en hij betaalt die met een ongedekte schuldbekentenis. Zelf hoopt hij door OIympia aan Hoffmann te verkopen winst te maken. Spalanzani dwingt Olympia op te treden voor Hoffmann en een groter publiek. Hoewel haar zang meer dan eens hapert, kijkt niemand door de façade heen. Integendeel: Hoffmann wordt smoorverliefd op Olympia. De Muze is vertwijfeld vanwege zijn blindheid in liefdeszaken. Na haar vocale optreden moet Olympia in een dans ook haar lichamelijke capaciteiten tonen. Intussen heeft Coppélius Spalanzani's bedrog ontdekt en wil wraak voor de ongedekte schuldbekentenis. Terwijl Olympia en Hoffmann woest de liefde bedrijven, pakt Coppélius haar ogen terug. Olympia sterft in Hoffmanns armen. Deze begrijpt nu waarvoor de Muze hem had gewaarschuwd: Olympia's ware natuur kreeg hij nooit te zien.

Derde akte - Antonia

De instrumentenmaker Crespel verbiedt zijn dochter Antonia haar grote hartstocht: het zingen. Hij is bang dat haar hetzelfde lot wacht als haar moeder, die op mysterieuze wijze om het leven kwam. Ook Crespels bediende Frantz ziet zijn eigen leed weerspiegeld in dat van Antonia. Hij voelt zich geroepen
tot het kunstenaarschap, wat hem echter onmogelijk wordt gemaakt door de uiterlijke omstandigheden. Terwijl Antonia zich door het contact met Hoffmann aan de invloed van haar vader begint te onttrekken, probeert de Muze Hoffmann duidelijk te maken dat het met vrouwen net zo gesteld is als met violen − onder de onaangedane oppervlakte schuilt een ziel die snakt naar zelfexpressie. Maar opnieuw zijn haar waarschuwingen aan dovemans oren gericht. Hofmanns liefdesverklaringen aan het adres van Antonia lopen uit op verwijten, die maar al te veel lijken op de verboden van haar vader: "Ik ben een beetje jaloers op de muziek, waar jij te veel van houdt!" Het verschijnen van de onheilspellende Docteur Miracle onderbreekt Antonia's bevrijdingspogingen. Miracle constateert een zeldzame ziekte: als ze blijft zingen, wordt dat haar dood. Hij zou daartegen wel een middel weten. Maar Crespel wijst hem de deur. Docteur Miracle neemt gruwelijk wraak: door met magie de stem van haar moeder op te roepen verleidt hij Antonia tot zingen. Opnieuw slaagt Hoffmann er niet in om zijn geliefde te redden. Vermalen tussen de verlangens van de mannen en die van haarzelf vindt Antonia de dood.

Vierde akte - Giulietta

'Belle nuit, ô nuit d'amour' − in haar wens de ware liefde te vinden, belandt de Muze in ongewoon gezelschap: de courtisane Giulietta deelt haar hunkering. Hoffmann heeft daarentegen na zijn belevenissen met Olympia en Antonia besloten de vrouwen af te zweren en nooit meer verliefd te worden: "Vrienden, tedere en dromerige liefde is een vergissing!" Maar in een wereld vol goklust en andere verslavingen valt hij toch weer ten prooi aan een vrouw − Giulietta. Hij heeft niet in de gaten dat Giulietta onder de invloed van de sinistere Capitaine Dapertutto staat. Als tegenprestatie voor sieraden en diamanten dwingt hij haar mannen van haar afhankelijk te maken en hen te beroven van hun identiteit. Haar laatste slachtoffer, Peter Schlémil, is door haar toedoen zijn schaduw kwijtgeraakt. Nu moet ze Hoffmanns spiegelbeeld stelen. Om in Giulietta's boudoir te komen wordt Hoffmann tot moordenaar. Voor de ogen van de Muze doodt hij Schlémil, die hem de toegang wil weigeren. Hoewel Hoffmann haar aanvankelijk uitlacht, probeert Giulietta hem nog een laatste keer voor haarzelf te waarschuwen − maar vervolgens geeft ze toe aan haar bestemming: ze laat Hoffmann naar haar pijpen dansen en vervult de opdracht van Dapertutto: 'Je spiegelbeeld, je ziel en je leven... geef me dat alles, m'n vriend!' Wanhopig moet de Muze er getuige van zijn hoe Hoffmann door zijn bezetenheid zijn volledige identiteit verliest.

Vijfde akte

Als Hoffmann weer opduikt uit de wereld van zijn verhalen, ziet hij de wereld met andere ogen. Zijn toehoorders drijven de spot met hem − in alle drie de verhalen ging het eigenlijk slechts om één enkele vrouw. Maar door zijn verhalen heeft Hoffmann zelf zich bevrijd van zijn obsessie voor Stella. In plaats daarvan beseft hij eindelijk wie eigenlijk de vrouw van zijn leven is. Het afscheid van de Muze zou een nieuw begin kunnen zijn...